Hatice Günday Şahman’ın öykülerinde, beğendiği elbiseyi diker gibi kendine yeni bir hikâye yazan anneler, kızlarının üstüne kuluçkaya yatan anneler, annelerinin sözleri kulağına kurşun gibi akan kızlar, annelerinden kaçmak isteyen kızlar, pişmanlıklar, dilindeki bukağıları çözmeye çalışan kadınlar ve çokça yalnızlık var. Erkekler de bildiğiniz gibi işte. Tecavüz edeni de var, er meydanına çıktığında “az” erkek görünmekten korkanı da. Peki ya aşk? Olmaz mı? Ama yazarımız küçük mayınlar yerleştirmiş içine. Dikkat edin!
İnsanlığın bin yıllardır susturulmuş yarısının, yani kadınların sesi olan kadın yazarlara kulak vermek gerekir. Edebiyatımızın yeni ve önemli kalemlerinden Hatice Günday Şahman, feodalizm ile neoliberalizm arasında çalkalanan ülkemizde, her sınıftan, her konumdan kadının beynine nüfuz ederek, onların duygusal yalnızlıklarını dile getiriyor; içine yuvarlandıkları çıkmazları ve hemdert olmanın doğal etkisiyle birbirlerine duydukları şefkati içe işleyen hikâyelere döküyor.

Erendiz Atasü