Uluslararası İlişkiler disiplininin bir alt alanı olarak ortaya çıktığı
1950’lerden günümüze kadar Barış ve Çatışma Çalışmalarının
temel araştırma konularının başında çatışma yaşamış bölgelerde,
devletlerde ve toplumlarda barışın yeniden tesis edilmesiyle
çatışma sonrası yeniden yapılanma süreçleri gelmektedir.
Dünyanın dört bir yanında gerçekleşen çatışmalara yönelik
uluslararası toplumun tüm müdahalelerine rağmen, çatışmaların
büyük bir kısmında kısa bir süre içerisinde çatışan
taraflar tekrar çatışma eğilimine dönmektedir. Bunun altında
yatan dinamikler incelendiğinde, özellikle uluslararası toplumun
müdahalelerinin yereldeki dinamikleri göz ardı ederek,
daha ziyade demokrasi, insan hakları, hukukun üstünlüğü, serbest
piyasa ekonomisi vb. prensipleri önceleyen “liberal barış”
anlayışıyla yürütüldüğü ve bundan kaynaklı sorunların tarafları
tekrar çatışmaya döndürdüğü eleştirisi dikkat çekmektedir.
Bu çerçevede, devlet merkezli ve tepeden inmeci geleneksel
yaklaşıma eleştiri olarak, literatürde yerel aktörlerin önceliklerinin
dikkate alınarak barışı sahiplenmesi, resmi devlet
temsilcileri dışında kadınlar, gençler, diaspora grupları gibi
farklı aktörlerin de süreçlere dahil edilmesi ve aşağıdan yukarıya
doğru bir sürecin işletilmesi gibi konular zaman içinde
önem kazandığı görülmektedir.
Bu kitabın amacı, geleneksel bakış açısının hâkim olduğu Türkiye’deki
barış ve çatışma çözümü literatürüne eleştirel bir katkı
sağlamaktır.